Mijmeringen over liefde, datingapps en mijn onmogelijke minnaar
#7 - Aan tafel - thuis in Amsterdam Oost
Het aanbod op de dating-apps is knudde. Met versleten vingertoppen van het swipen, mompel ik mezelf in misantropische stemming bij elk passerend mannenhoofd.
Accountant, dacht het niet.
Marketingmanager, dacht het niet.
Steekt zijn tong uit op al zijn foto’s. Wat is daar leuk aan? Dacht het niet.
Hobbies: Netflix kijken? Boring. Dacht het niet.
Heeft een pitbull met slijmdraad tussen zijn tanden. Ik dacht het eventjes niet.
Christelijk, dacht het niet.
Slecht gebit, dacht het niet.
Expat op E-bike met domme zonnebril, dacht het niet, die heb ik al gehad. Been there, done that.
Zelfs deed ik mijn beklag bij de helpdesk. ‘Kunnen jullie iets aan het aanbod doen?’, vroeg ik in hevige toorn ontbrand. Ik zie alleen maar accountants, marketingmanagers en expats. Zijn er ook creatievelingen? Iets met een ziel?
Och, wie had dat ooit gedacht, ik als volwassen vrouw, boos op een online helpdesk -in gesprek met niet eens een mens maar chatbot waarschijnlijk- of ze iets aan het aanbod kunnen doen.
Ik heb de app (Breeze) maar even van mijn telefoon verwijderd. Wie weet vind ik snel weer ergens de kracht, en probeer ik een andere.
Bumble misschien?
Maar liever vind ik een methode die los staat van tech-bedrijven, telefoons en schermen. Het druist ook dwars tegen mijn waarden in. Als ik ergens vaginisme van krijg, is het dat dieptrieste beeld van de mens tot zombie verworden, alsmaar afgeleid door het scherm van zijn smartphone.
Tot overmaat van ramp verscheen mijn onmogelijke minnaar vorige week ten tonele. Hij ruikt en voelt en praat precies zoals ik wil, maar fladdert van vrouw naar vrouw. Hij zal zich nimmer aan iets met een hartslag binden, en tussen ons kan het alleen floreren zolang het vrijblijvend is.
Dus komt en gaat hij wanneer het hem uitkomt. En ik ben willoos, verstoken van verstand, als een domme, blije hond.
‘Bel je me snel?’, vroeg ik, toen hij mijn trappenhuis afdaalde en weer ging. En dat was eigenlijk al teveel gevraagd, zijn vertrekkende gezicht sprak boekdelen.
De dagen erop is het worstelen. Hormonen die schommelen en gieren. Maar vooral herinnerd worden aan hoe samen zijn toch wel erg prettig is. Mijn hoofd op een mannenborst vleien, dat werk.
Normaal doorleven, gewoon doorgaan en negeren is dan het devies. Maar mijn ziel ziet scheel en dagenlang loop ik met gekantelde organen door het leven.
Vanavond is er een feestje in de pleisterplaats van de kleinkunst op de Zeedijk. Ik zal waarschijnlijk weer dagen van de prikkels moeten bijtrekken maar ik werp me erin. Voor de kunsten. Voor het drinken. Voor het samen-zijn. En vooral te zingen aan de piano met dubbele tong en agenda, stiekem hopend op iemand in te lopen die wel écht bij me past.
Mocht je dit, of een ander stuk van mij mooi vinden, dan zou ik het enorm waarderen als je het liket of deelt. Zo vergroot ik de kans op het maken van een boek (niet op een scherm!) of een plekje ergens in de gedrukte media. ❤️🔥
📝 Ik, Shelley (Michèlle Schimscheimer), schrijf een vrolijk feuilleton over het gedoe en gedonder dat leven en liefde is.
✉️ Wil je wekelijks meelezen? Schrijf je dan in, dat is gratis!
❤️🔥 Extra lief: word betalend lid – vanaf vijf piek per maand.
🙏 Of doneer eenmalig @ SupportShelley