Het Gedoe dat Buren heet

#8 Thuis op de bank in Amsterdam Oost

Het is voorbij tien uur ’s avonds als de bel gaat. Die is nogal luid afgesteld dus ik schrik me elke keer een tierelier als dat ding afgaat.
Geen zin in mensen hoor. Negeren dus. Alles komt en gaat, dit moment dus ook.
Dan gaat de bel nog een keer. Langer. Driftiger.
Niet reageren Shell. Je staat in je recht. Het is hartstikke laat, bovendien je bent een vrouw alleen in de stad, levensgevaarlijk, negeer het.
Ik zet het geluid van de televisie uit, ijsbeer door de woonkamer, spiek door het gordijn, maar ik kan niet zien wie er staat.
Wat een gedonder zeg.
Dan gaat de bel wéér. Nóg langer. Nóg driftiger.
Nou ja zeg, de klootzakken. Wat denken ze wel niet?
Of is het urgent? Een vriend in nood? Te veel gedronken? Sleutels, telefoon kwijt? Misschien moest ik toch gewoon de intercom opnemen, ik ben immers volwassen. Ik kan heus iemand te woord staan. Straks is het écht iets ergs, gaat er iemand dood, ligt er iemand voor je deur te sterven. Dat vergeef je jezelf nooit.
Ik sluip naar het toestel in de hal, en spreek wat bibberig in de hoorn; ‘ja?’
‘Ja hai. Kan ik jouw meetlint even lenen?’
De buurman.
Belt aan voor een meetlint.
Na tien uur ’s avonds. Die is goed.
Ik weet even niet wat te zeggen.
‘Eeeehm’, zeg ik eerst, met een lang uitgerekte eeeh. Je wint er toch een seconde of twee, drie mee.
‘Nee’, zeg ik, ‘dat gaat hem even niet worden, want eeeeh - ik zit namelijk in bad.’
Hoppa! Bam! Zeer inventief, al zeg ik het zelf. Hoe kom je er op? In bad! In alle opzichten geen situatie voor het uitlenen van een meetlint. Ieder mens begrijpt dat het dan even ophoudt.
Vanuit zijn perspectief bezien: Hij heeft me al uit bad gebeld. Na tien uur ’s avonds. En hij denkt nu zelfs dat ik naakt en druppelend voor de intercom sta. Wat zal de man zich kapot schamen!
‘Oh, dat is niet erg hoor…’, mompelt de buurman, ‘…breng ‘m maar even als je uit bad komt.’
Niet erg? Nou ben ik in de war. Mijn weerstand wordt groter.
‘Nou, eeeeh, ik ga zo naar bed, dus…’, werp ik tegen.
Prachtige vondst: na een badsessie is het beslist geen moment om nog gereedschap te zoeken. Nee. Na een bad moet je linea recta onder de wol. Vooral na tien uur ’s avonds. Waterdicht verweer. Geen speld tussen te krijgen.
‘Ja, is goed hoor’, zegt de buurman, ‘het kan ook over een half uur of zo, voor je naar bed gaat’.
‘Ok’, stamel ik, ‘Ik zal mijn best doen. Tot zo dan hè.’

Kutzooi.

Ik loop op mijn rommel-laatje in de keuken af.
Bovenop een stapeltje enveloppen ligt mijn meetlint, duidelijker in beeld dan ooit. Ik hoef niet eens te zoeken.
Waarom doe ik nou zo moeilijk? Leg dat ding gewoon voor zijn deur, dan ben je er vanaf. Wat is toch al die weerstand?
Met een zucht doe ik mijn badjas aan, wikkel een handdoek om mijn droge haar, loop de trap af naar beneden en leg het meetlint voor zijn deur.
Net als ik me wil omdraaien, gaat de deur open.
‘Zo, heb je lekker gebadderd?’
‘Heerlijk’, lieg ik, ‘helemaal tot rust…’
‘Sorry trouwens’ zegt hij zacht, ‘ik keek net op de klok, ik had niet door hoe laat het was.’
‘Nou, geeft helemaal niks hoor’, zeg ik, ‘maar graag wel een beetje op een normale tijd terugbrengen dan hè.’
Hij grijnst. ‘Je hebt hem morgenavond terug. Zullen we dan eens samen een wijntje drinken?’
‘Eeeehm..’, zeg ik, met een lang uitgerekte eeeh. Je wint er toch een seconde of twee, drie mee.

---

Mocht je dit, of een ander stukje van mij leuk vinden, dan zou ik het enorm waarderen als je het liket of deelt. ❤️‍🔥

---

📝 Ik, Shelley (Michèlle Schimscheimer), schrijf een vrolijk feuilleton over het gedoe en gedonder dat leven en liefde is.
✉️ Wil je wekelijks meelezen? Schrijf je dan in, dat is gratis!
❤️‍🔥 Extra lief: word betalend lid – vanaf vijf piek per maand.
🙏 Of doneer eenmalig @ SupportShelley