You don't know what you've got till it's gone
#6 In de lappenmand
De zoektocht naar liefde is wat gestagneerd vanwege een buikgriepje. Gelukkig is er nog altijd de dankbaarheid. Misschien wel de meest eenvoudige vorm van liefde. Ze dwingt niet, forceert niks maar ís er gewoon. In het hier en nu. Vrij van enige onhandige mensen-emoties als verlangen of gemis, en daarom gedoe-loos.
Het is soms goed om even ziek te worden. Een mankement te ervaren. Het helpt je eraan herinneren hoe godvergeten dankbaar je mag zijn met een lichaam - een lichaam dat het doet.
Als de dag van gisteren kan ik mij herinneren dat ik een enkeltje kneusde als kind. Weken kon ik niet lopen.
Wat vond ik lopen sindsdien een waanzinnige uitvinding. Geweldig hoe je jezelf gewoon kunt verplaatsen naar een andere plek met die twee knokige stengels aan je onderlichaam!
Vorige week donderdagnacht was ik de Sjaak. Geteisterd werd ik door buikpijn. En er kwam van alles uit, vloeibare substanties, zowel aan boven- als onderkant.
De volgende avond na een dag vol messcherpe buikkrampen en een paar Google-sessies met verontrustende uitkomsten, besloot ik toch de doktersdienst maar even te bellen.
‘Ja kom toch maar even zo snel mogelijk naar het ziekenhuis’, sprak de doktersdienst-dame zorgelijk over de telefoon na het doornemen van een vragenlijst.
Ik pakte mijn tas in.
Dit was het dan, dacht ik. Het was leuk voor zo lang het duurde. Maar nu is het klaar. Ik heb een goed leven gehad. Niet eenvoudig, maar in ieder geval nooit saai. Honderd onafgemaakte carrières zoals het een millennial betaamd, gekke geliefden, de theaters, feestjes, en ooit zelfs een boek van mijn hand in de winkel. Ik mag niet klagen.
Met mijn tas aan de arm zei ik mijn kat en huis voor de laatste keer plechtig gedag.
Aangekomen in het ziekenhuis mocht ik op een bedje liggen. Ik moest in een bakje plassen, er kwam een prikvrouwtje met een karretje, die een naald in mijn wijsvinger duwde en de dokter deed een soort van buikmassage die erg onaangenaam was, terwijl we de kleuren en vormen van mijn ontlasting bespraken, als ware het een nieuw gekozen interieur voor mijn woonkamer.
Na dat hele activiteitenprogramma mocht ik weer plaatsnemen aan het bureau van de dokter.
Ik had een buikgriep legde ze uit. Uitzieken, slokjes water blijven drinken en Rennies, was haar advies.
Ja, dat had ik zelf ook wel kunnen bedenken. Was daar nou al die commotie voor nodig?
Misschien zaten ze om werk verlegen.
Nu, een week later, komt alles wat ik eet, er nog steeds na hevige kramp-aanvallen in vloeistofvorm uit. En beleef ik gebroken nachten waar ik telkens mijn bed uit word gedreven, als de dood per ongeluk in bed te ontlasten.
Een beetje bedroefd van al dat gedoe met buik en kont, kwam er vannacht ineens een geruststellend inzicht tot me. Het geruststellende inzicht dat ik een anus heb. Een anus die het doet.
Wat een ingenieus systeem eigenlijk. Dat er niks door dat gaatje loopt, maar dat het gewoon sluit. Zonder dat er een dopje of deksel op zit! Open en dicht precies wanneer het je uitkomt. Wie bedenkt zoiets?!
Dankjewel lieve anus, fluisterde ik en viel vredig in slaap.
De volgende ochtend, bij het ontbijt - een kopje slappe kamillethee en een half beschuitje - stak ik een kaarsje op voor eenieder die kampt met chronische darmklachten, of een anus die niet meer sluit.
Cause you don’t know what you’ve got till it’s gone
Waar ben jij dankbaar voor?
Lijkt me leuk om van je te horen in de comments. ❤️🔥
📝 Ik, Shelley (Michèlle Schimscheimer), schrijf een vrolijk feuilleton over het gedoe en gedonder dat leven en liefde is.
✉️ Wil je wekelijks meelezen? Schrijf je dan in, dat is gratis!
❤️🔥 Extra lief: word betalend lid – vanaf vijf piek per maand.
🙏 Of doneer eenmalig @ SupportShelley